Mazzel

Toen ik afgelopen maandag me stond uit te sloven bij medisch fitness voelde ik het weer. Plotseling krachtverlies in mijn rechterbeen, wat ook snel weer over ging. Ik maakte me geen zorgen: ‘Het zal wel weer een kleine TIA zijn’ (een herseninfarct zonder blijvende gevolgen), dacht ik.
Mijn vrouw Bernadette dacht daar anders over. Ze hoorde me stamelen, mompelen en stotteren, zag mijn mond scheef hangen en twijfelde geen moment: ze belde de huisartsenpost. Daar werd ook niet getwijfeld, binnen een kwartier stonden er twee ambulancebroeders voor de deur. Ik werd op en brancard gelegd, in een ambulance geschoven en we reden naar het AMC.
Ik werd gelijk naar een scanner gereden, kreeg wat contrastvloeistof ingespoten en een uurtje later kreeg ik de diagnose: een forse bloeding in de rechter hersenhelft. Het was een wonder hoe goed ik er aan toe was, vond de neuroloog. Wel moest ik opgenomen worden ter observatie. Dat was de eerste 24 uur niet zo leuk omdat het protocol voorschreef dat ik elk uur wakker gemaakt moest worden om te controleren of ik nog aanspreekbaar was en moeilijke vragen kon beantwoorden zoals: ‘Weet u waar u bent’ of ‘Welke dag is het vandaag’ of ‘ Hoe heet onze koningin’? Dat laatste lijkt een strikvraag want ik was geneigd te denken: ‘We hebben een koning’ maar al snel realiseerde ik me dat de goede man getrouwd is en we nu een koning én een koningin hebben. Wat een luxe.
48 Uur later, op woensdag, was ik nog steeds stabiel en kreeg ik het voorstel om naar het Kennemer Gasthuis in Haarlem-Schalkwijk te gaan, ze hadden het bed hard nodig maar ik moest nog wel een tijdje ter observatie opgenomen blijven. Ik ging akkoord al was het maar omdat ik dan weer een ritje in de ambulance kreeg.
Zo’n ziekenhuisopname is eigenlijk best leuk, zeker als je het ziet als een luxe hotelvakantie. Ontbijt op bed, lunch, avondeten en tussendoortjes ook allemaal op bed dat ook nog eens elke dag verschoond wordt, een televisie boven je bed en heel lief en vriendelijk personeel (al zijn daar helaas enkele uitzonderingen op). Een nadeel is wel dat je je kamer moet delen. In Amsterdam lag ik op een zaal met tien personen, waaronder mijn buurman Herman, die maar niet wakker wilde worden. In Haarlem had ik drie kamergenoten, waaronder een dame met een gebroken enkel dus wat die op de afdeling neurologie deed is mij een raadsel.
Het werd vrijdag en ik sprak achtereenvolgend met een ergotherapeute, een logopediste, een fysiotherapeute en een revalidatie-arts in opleiding en ze vonden alle vier dat ik wel naar huis kon. Dat vond ik maandag al maar ja, wie ben ik. In ieder geval kreeg ik ontslag uit het ziekenhuis. Het voelde als een promotie.
Samenvattend ben ik een enorme mazzelpik: een forse hersenbloeding zonder blijvende gevolgen.
Alleen die hoofdpijn, die is wel vervelend.

Brexit

Ik denk terug aan mijn studententijd, bijna dertig jaar geleden. Met een Europese subsidie (de Erasmusbeurs, bestaat geloof ik nog steeds) kon ik een deel van mijn opleiding in Engeland afronden. Een ‘Masters degree in Management’, het stelde naar mijn beleving niet veel voor, ik vond het onderwijsniveau in Engeland lager dan in Nederland.
Maar het was een geweldig leuke tijd. Het EU-idealisme, toen nog ‘EEG-idealisme’ geheten, vierde hoogtij. Het enige dat mijn Belgische prof van ons vroeg was ‘ambassadeur te worden van het Europese ideaal’. Wat dat precies was kon hij ook niet vertellen, maar zet een dertigtal studenten bij elkaar in het romantische en bierovergoten Gent (België, inderdaad, daar begon de opleiding) en ik kan je verzekeren dat een bepaald soort idealisme uitputtend bedreven wordt.
Ook toen gingen al geruchten dat het in Brussel niet allemaal even goed geregeld was. Ook toen waren er al verhalen over feestjes waar de onze niet aan zouden kunnen tippen. En toen ik toelatingsexamen deed voor Europees ambtenaar zakte ik omdat ik de exacte datum van de Duitse eenwording niet uit mijn hoofd kende.
Maar idealisten waren we. Er zat zelfs een Brit in ons groepje, nou ja, niet echt een Brit maar iemand van kanaaleiland Jersey, wel lid van het Verenigd Koninkrijk, maar niet van de Europese Unie. Wat dat in de praktijk betekende bleek pas toen hij (inmiddels een Nederlandse vriendin rijker) een werkvisum in Nederland aanvroeg. Dat kon dus niet, want ja, geen lid van de EU, dus achteraan aansluiten.
Groot-Britannië heeft nu dus voor zo’n ingewikkelde constructie gekozen. Ik vind dat verdrietig, maar met alle respect en met pijn in mijn hart:
‘Goodbye, UK, have a nice trip’.

Terugval (en herstel?)

Boem, daar lag ik. Totaal krachtverlies in mijn linkerbeen. Vreemd, dat heb ik niet eerder gehad. Ik struikel vaak over mijn gedeeltelijk verlamde rechtervoet, maar omdat mijn grove motoriek nog goed is  val ik bijna nooit. Mijn vrouw hielp me in bed.

Het was haar eerder die dag al opgevallen dat ik erg liep te sloffen. En ik kon met mijn linkerhand bijna niets vasthouden. Spreken is lastig: ik struikel over mijn woorden. Typen gaat ook nu erg moeizaam.

De dag ervoor had ik behoorlijk zwaar getraind bij medisch fitness. Van Oliver Sacks heb ik geleerd dat je na een zware inspanning inderdaad een terugval kunt krijgen. Bij MS schijnen ze dat een schub te noemen, bij CIDP gebruiken we de duidelijker term terugval, of het Engelse woord relapse.

Vandaag toch weer naar medisch fitness geweest, ik ben al weer aardig opgeknapt. Staand op de crosstrainer, die tegenwoordig een elliptische trainer schijnt te heten, voelde ik het weer. En nu heel duidelijk, een trilling (fasciculatie) in de linkerkuit, gevolgd door volledige uitval. Het duurde maar een seconde, en omdat zo’n crosstrainer handvatten heeft viel ik deze keer niet.

Een beetje griezelig is het wel. De verlamming aan mijn rechtervoet voel ik een tijd van tevoren aankomen, ik weet dat ik dan moet gaan zitten, en zelfs op een verlamde voet kan ik nog een stukje voorthobbelen, het is alleen dodelijk vermoeiend.

Maar zo’n plotselinge fasciculatie, gevolgd door volledige uitval van de kuit, daar kan ik me niet op voorbereiden. Nou ja, altijd het stokske (elleboogkruk) gebruiken, buitenshuis doe ik dat al. Ik hoop dat ik het niet binnen ook nodig ga hebben.

Tijd voor de remitting-fase, de periode van herstel. 

TTIP

De VS en de EU onderhandelen over een handelsverdrag: TTIP. Transatlantic Trade & Investment Partnership. Klinkt mooi, maar wat houdt het in? Er is wat ophef over ontstaan, met name aan de linkerkant van het politieke spectrum. Ik besloot me er in te gaan verdiepen.

Documentaire gezien, krantje gelezen en wat blijkt: ‘De teksten van TTIP zijn top secret.’ Dan rijst bij mij de vraag op hoe mensen besluiten of ze voor of tegen dat handelsverdrag zijn. Maar het feit dat die teksten geheim zijn is voor mij reden om heel wantrouwig te worden. Wat voor belangen moeten beschermd worden dat de tekst de openbaarheid niet kan verdragen?

Waarschijnlijk krijgen we pas ná ondertekening van dat verdrag de inhoud te zien. Dus als Jan Roos (die van #GeenPeil) nou eens iets nuttigs wil doen: organiseer dáár een referendum over.

Meer evenementen in het Recreatieschap?

Matchfixing

Gisteren werd ik uitgedaagd om een stukje te schrijven over de teloorgang van ‘mijn’ PvdA. Vandaag kwam de inspiratie als bij toverslag uit de Volkskrant. Daarin was een ingezonden stuk geplaatst die als volgt werd samengevat: ‘de afstraffing van Ajax door Barcelona is de schuld van de PvdA.’

Ik heb dat stuk verder niet gelezen. Ondanks dat ik vandaag aan het infuus zit heb ik wel iets beters te doen dan te proberen iemands onnavolgbare gedachtenkronkels te doorgronden, waarin de schrijver de conclusie trekt dat Diederik Samsom en de zijnen de uitslagen van voetbalwedstrijden bepalen. De ultieme matchfixing. Nu gaan er geruchten dat zoiets wel degelijk heeft plaats gevonden op het WK van 1978 (Argentinië – Peru 6-0) waarbij zelfs de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken betrokken zou zijn geweest, maar ik schrijf geen ‘andere tijden sport’.

Ook kan ik mijn gedachten laten gaan over een zichzelf als kwaliteitskrant betitelend dagblad dat zulke ingezonden stukken publiceert, met redeneringen waarop de eerdergenoemde Diederik alleen maar kon reageren met een :-), terwijl het stukje volgens mij toch echt niet ironisch bedoeld was, maar dat laat ik aan de ombudsvrouw over (die van de krant zelf dus).

Neen, wat ik hierbij duidelijk wil maken is dat de ziekte van Erika Terpstra ook de schuld is van de PvdA. Immers: als de PvdA destijds niet de AOW had ingevoerd was er niet zoveel doelgroep voor omroep Max geweest, had die omroep nooit ‘Erika op reis’ gemaakt, was Erika niet in al die verre landen geweest en had ze die vervelende infectie niet opgelopen. Aanvullend bewijs: de populaire Erika was ooit minister namens de VVD, dus de PvdA had motief genoeg om haar een kopje kleiner te maken.

De aanslag op Charlie Hebdo mag dan zijn opgeëist door Al Qaeda Yemen, het zal niet lang meer duren voor we de scoop te lezen krijgen dat dit ook een sociaal-democratisch complot is geweest.

Hans Spekman, die is toch fan van FC Utrecht?

Einde experiment

Ik deed dus mee aan een medisch experiment naar de effectiviteit van de onderhoudsdosering immunoglobuline. En ik had beloofd u op de hoogte te houden, bij deze.

De afgelopen maanden wist ik niet wat ik kreeg: of de normale dosering of stapsgewijs steeds een beetje minder, aangevuld met placebo. De arts wist ook niet wat ik kreeg (dubbelblind onderzoek).

In de loop van de tijd merkte ik dat ik langzaam achteruit ging. Meer pijn, spasmen, kramp, uitval, de hele ellende leek weer van voren af aan te beginnen.

Vandaag, op oudejaarsdag, ging ik voor een controlebezoek naar het AMC. Bij de testen scoorde ik dermate slecht, dat de arts besloot het experiment in mijn geval direct stop te zetten. De ‘zegels werden verwijderd’ en wat bleek? Ik had de afgelopen tijd inderdaad placebo gekregen.

Ik ga dus weer terug naar mijn oude onderhoudsdosering, krijg zelfs een nieuwe startdosering. Als bonus, zeg maar.

Opvallend resultaat: in mijn geval is de effectiviteit van de onderhoudsdosering overduidelijk aangetoond.

Jammer voor de verzekeringsmaatschappij.

Keileuk

Ze liggen: de zonnepanelen. Op de op twee na kortste dag van het jaar. Drie mannen kwamen met twee auto’s uit Nijmegen om de boel te installeren. De zon zal dus flink moeten schijnen om de CO2-uitstoot van die auto’s te compenseren. De voorbereiding was niet helemaal goed gegaan: ze hadden het legplan in spiegelbeeld gekregen.

Maar niet geklaagd: nadat ik ze gewezen had waar het zuiden is was de installatie binnen drie uur voltooid. Inclusief een hip account waarop ik de productie kan volgen.

De opbrengst van vandaag: 0,6 kWh, oftewel € 0,14.

Keileuk, zeggen ze dan in Nijmegen.

Zonnepanelen, BTW en UWV

Het werd toch echt tijd om zonnepanelen te laten installeren. Ons dak is verre van ideaal, maar er is wel iets mogelijk. De eerste offerte is inmiddels al binnen.

Toen liep ik tegen iets geks aan. Door een maas in de wet is het voor particulieren mogelijk om de BTW over de investering terug te vragen. Ik vul een formulier in waarmee ik een accountant machtig om het voor mij te regelen, betaal hem ongeveer € 70 en hij regelt ongeveer € 500 teruggaaf voor mij. Voor de fiscus ben ik vanaf dat moment ondernemer (energieproducent). Klinkt bijna te mooi om waar te zijn.

Ik leef namelijk van een IVA-uitkering, dan mag je toch niet zomaar een bedrijfje beginnen? Ik besloot het UWV om meer informatie te vragen. De eerste dame aan de lijn kon de vraag niet beantwoorden, beloofde dat ik teruggebeld zou worden en dat gebeurde al een half uur later.

Nu werd ik wel iets wijzer. Het starten van de onderneming is op zich geen probleem, maar ik zal wel ieder jaar een jaarverslag moeten indienen bij het UWV. Sowieso heb ik een meldingsplicht. Vergeten of verzaken kan me forse sancties opleveren (lees: korting op de uitkering).

Voor een eenmalig belastingvoordeeltje mijzelf jarenlang een administratieve rompslomp op de hals halen, met het risico van een boete? En het hele plan van de zonnepanelen doe ik iets meer voor het milieu dan voor mijn portemonnee.

Staatssecretaris Wiebes: u mag die € 500 houden.

Forza! Haarlemmermeer royeert drie leden

De ledenvergadering van Forza! Haarlemmermeer heeft Kees van der Linden, Anneke van der Veer en Dave Bakker du Plessis geroyeerd. Tegelijkertijd moest er een nieuw bestuur gekozen worden, dat is de zittende fractie geworden: raadsleden Meijer en Van Dijk en fractie-assistent De Ruijter.

Directe aanleiding van dit gedoe is een integriteitsmelding door Van der Linden: fractiegelden (voornamelijk belastinggeld) zou in de zakken van Meijer zijn verdwenen. Volgens de geruchtenstroom speelde er ook een hoog oplopende ruzie tussen Van der Veer en Van Dijk, waarbij woorden als ‘hij er uit of ik er uit’ zouden zijn gevallen.

Hiermee komt voorlopig een einde aan de soap. Het volgende seizoen gaat pas weer van start als de burgemeester van Haarlemmermeer de integriteitsmelding heeft onderzocht. Dan kan het weer pikant worden.

Stel dat de beschuldiging door Van der Linden waar is, dan moet fractievoorzitter Meijer verantwoording afleggen aan partijvoorzitter Meijer.

Ongelukkiger kan het niet.